به گزارش تارک خودرو: بدنه متشکل از اجزایی است که جهت:
۱- جذب انرژی جنبشی (در اطراف قسمت سرنشین)
۲- حصول اطمینان از اینکه قسمت سرنشین تغییر شکل ندهد.
طراحی شده است.
برخورد
برای افزایش راندمان در ساختار برخورد بدنه خودروها از فولادهایی با قابلیت کشش بالا، بسیار بالا و مافوق بالا استفاده می شود. این ورقه های فلزی انرژی بیشتری را هنگام تغییر شکل جذب می کند.
موارد فوق بدون وجود سیستم های نگهدارنده سرنشین موثر نخواهد بود.
جذب انرژی، صلب بودن محفظه سرنشین
بار ناشی از ضربه های کناری و مقابل را پراکنده می کند.
از باز شدن درها جلوگیری می کند و جذب انرژی به هنگام ضربه مداخله می کند.
بار برخورد از مقابل را پراکنده می کند و نفوذ اجسام به داخل از بخش کناری را محدود می کند.
جلوگیری از ورود اجسام به داخل محفظه سرنشین
این قلاب ها درب موتور را در هنگام تصادف نگه داشته و از امکان نفوذ آن به قسمت سرنشین می کاهند.*
این بالشتک ها در ارتفاعی بالاتر از لگن خاصره قرار دارند. هنگام ضربه از کنار، اولویت به جابه جایی لگن خاصره داده شده، چرا که نسبت به قسمت های بالایی بدن مقاومتر است.*
*مطابق با مدل خودرو
ستون فرمان که قابلیت جمع شدن را دارا می باشد و صدمات بر سینه را محدود می کند.
سیلندر اصلی سیستم ترمز در انتها به صورت مایل طراحی شده که در نتیجه مانع از نفوذ آن به داخل قسمت سرنشین می شود. این حالت در حین تصادف، توسط باتری ای که از جای خود در آمده بوجود می آید.
هدف این سیستم آن است که پدال ترمز در اثر تغییر مکان محور (۲) بر روی ریل (۱) آزاد شود و در نتیجه ریسک جراحت به پای راننده را محدود کند.
نمونه های مختلفی از این نوع سیستم را بر روی خودروها می توان مشاهده کرد.
